Ένας λαός μοναδικός, υπερήφανος και πολιτισμένος ίσως ο παλαιότερος λαός που "έφτιαξε" πολιτισμό και παραμένει όρθιος στο πέρασμα των χιλιετηρίδων παρόλες τις προσπάθειες που έχουνε γίνει για να αλλοιωθεί τόσο βιολογικά όσο και πολιτιστικά. Ένας λαός αντιμέτωπος με πληθυσμιακά "θηρία" που προσπαθούν ανά τους αιώνες να τον υποτάξουν και να τον διαλύσουν.
Κι όμως αυτός ο υπέροχος λαός έχει ένα αξεπέραστο μελανό σημείο ανά τους τόμους της ιστορίας του, είναι η διχόνοια και τα παιδιά της.
Όπως όλοι γνωρίζουμε η βασική αιτία που μας καθιστά ευάλωτους και όχι θριαμβευτές σε πολλές τελικές αναμετρήσεις είναι η ευκολία στην διαφωνία και η προσπάθεια του καθενός από εμάς να γίνουμε αρχηγοί στην θέση του αρχηγού μην εξετάζοντας τις περισσότερες φορές αν το αξίζουμε ή αν απλά είναι το πάθος της πρωτιάς και του ασύγκριτα μεγάλου εγωισμού μας ή και του μεγαλοϊδεατισμού που μας διακατέχει όταν αναλογιζόμαστε τα επιτεύγματα του έθνους μας ανά τους αιώνες.
Κι όμως την ιστορία την γράφουνε πάντα οι νικητές και νικητές δυστυχώς δεν είμασταν πάντοτε εμείς. Για την ακρίβεια είμασταν πάντα οι θυσιαζόμενοι μπροστάρηδες που όταν ερχότανε η ώρα της μοιρασιάς με τους "συμμάχους" και τους "εταίρους" τότε αυτοί σφυρίζανε αδιάφορα λες και δεν πολεμήσαμε κι εμείς για τα συμφέροντα όλων ή δεν είχαμε εμείς τις περισσότερες φορές τρομακτικούς αριθμούς θυμάτων αναλογικά πάντα με το σύνολο του λαού μας. Αλλά το ξανατονίζω ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές και μετά τον Μέγιστο των Ελλήνων Αλέξανδρο δεν υπήρξαμε μοναδικοί νικητές και αποφασίζοντες αποκλειστικά και πανελεύθερα για την πορεία του λαού και το μέλλον του έθνους μας.
Με αυτό το σκεπτικό έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από ότι τους έχει δώσει η ιστορία τα κατορθώματα των Ελλήνων και οι νίκες των προγόνων μας σε διάφορες δύσκολες καμπές της χρονικής μας εξέλιξης.
Αυτό το περίφημο "διαίρει και βασίλευε" που ξεκίνησε από τους Ρωμαίους και κατέληξε στους Αγγλοσάξονες του σχετικού σήμερα είναι ένα εργαλείο που έχει διττή χρησιμότητα και στους κυβερνώντες αλλά και στους κυβερνώμενους.
Οι κυβερνώντες με την κλασσική έννοια του
όρου (μεγάλες δυνάμεις, τραπεζίτες, λομπίστες, κτλ) προσπαθούν να δημιουργήσουν
όλες αυτές τις προϋποθέσεις ώστε ένας λαός να χωριστεί «ιδεολογικά» σε πολλά
κομμάτια κι έτσι να τον διοικήσουν εύκολα και ανώδυνα.
Ο κυβερνώμενος όμως λαός και η πολιτική
του ελίτ που έχει χωριστεί σε ποικίλα ιδεολογικά πολιτικά σχήματα βάση της
προαναφερθείσας λογικής του «διαίρει και βασίλευε» των κυβερνώντων έχει στα
χέρια του το πολύτιμο εργαλείο της πρότερης γνώσης κι έτσι μπορεί να χρησιμοποιήσει
την φαινομενική διαίρεσή του, αυτή δηλαδή που επιθυμούν οι επικυρίαρχοί του ως
αντιπερισπασμό εφυσηχασμού των κι έτσι συνειδητοποιημένα να χρησιμοποιήσει αυτή
την φαινομενική διαίρεση ως μια υπόγεια στοά επικοινωνίας των «διαιρεμένων
πολιτικά αρχηγών του» ώστε να προκύπτει
όφελος προς την χώρα και τον λαό της ενώ φαινομενικά να γίνεται το αντίθετο!
Ίσως κι αυτός να είναι ο λόγος που δεν
τιμωρούνται οι πολιτικοί ουσιαστικά αλλά μόνο επικοινωνιακά και σίγουρα όχι με
βαριές ποινές όσοι από αυτούς τελικά περάσουν τα κάγκελα της φυλακής. Βέβαια
κανείς από εμάς δεν παρευρίσκεται στις φυλακές για να διαπιστώσει ιδίοις όμασι
αν βρίσκονται πραγματικά μέσα και πως περνούνε εκεί σε σχέση με τους υπόλοιπους
κρατουμένους.
Πατώντας λοιπόν σε αυτό τον αιρετικό
συλλογισμό μπορούμε να δούμε γιατί δεν θα διωχτεί ποτέ ο πρώην και γιατί θα
ανασκευάσει το μένος του ο νυν…
Στα σημερινά μας λοιπόν πολιτικά δεδομένα
αν βασιστούμε σε τέτοιου είδους συλλογισμούς που μπορεί να είναι υπεραισιόδοξοι
αλλά μπορεί και να «στέκουνε» τελικά, οι
πρώην καταφέρανε την αναβάθμιση του λαού μας από «κατακαημένο
καρπαζοεισπράκτορα» σε «αξιοπρεπέστατο Ευρωπαίο» με την καλή έννοια του όρου
Ευρωπαίος και όχι με αυτή που δίνουνε τύποι όπως ο Σόϊμπλε ή η Μέρκελ., ενώ οι
νυν έρχονται ως δήθεν «σκληροί» που θα διαπραγματευτούνε με τους «γίγαντες»
υποστηριζόμενοι από γειτονικούς γίγαντες που όμως τα συμφέροντά τους βολεύουν
στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή τα δικά μας συμφέροντα που στην ουσία θα
κρατήσουνε την οικονομική αναβάθμιση του λαού μας έστω και όπως έχει
επικαιροποιηθεί τώρα με ανοδικές πλέον
τάσεις και όχι όπως θα ήθελαν οι μη συμφέροντες προς τον λαό μας την
συγκεκριμένη πάλι χρονική στιγμή «γίγαντες».
Οι Γερμανοί δώσανε αυτό που μπορούσανε να
δώσουνε πολιτικά και υποστηρικτικά στην πατρίδα μας στις συγκυρίες που
μεσολάβησαν την τελευταία πενταετία φυσικά
έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους την πλήρη Γερμανοποίηση της
πατρίδας μας, αλλά εμείς έντεχνα και αφού φαινομενικά παίξαμε το παιχνίδι τους
και πήραμε την πολιτική και οικονομική στήριξη που χρειαζόμασταν συγκυριακά
πάντα και σύμφωνα με τις δυνατότητές μας ως «όγκου» εθνικού μεγέθους που
είμαστε, περνάμε τώρα στην επόμενη χωροχρονική συγκυρία προσπαθώντας με νέα
τώρα πολιτική ισορροπία να ακροβατήσουμε ως ένα μικρό αναλογικά με τα πληθυσμιακά κριτήρια έθνος στον παγκόσμιο
στίβο της επιβίωσης των εθνών.
Ο Σαμαράς έπαιξε με τους κανόνες του
παιχνιδιού που έφτιαξαν οι Γερμανοί και όταν η κατάσταση ξέφυγε και οι Γερμανοί
θεωρήσανε το fair play ως αδυναμία και
όχι ως τιμιότητα, φιλότιμο και αγαθή πρόθεση, τότε ήρθε ο νέος φέρελπις και
«ακραίος» Τσίπρας για να ξαναφέρει το παιχνίδι «στα ίσα» και να συνεχίσει την
πορεία του το Ελληνικό έθνος με νέες ελπίδες σε μια νέα τροχιά πολιτικών και
οικονομικών μαχών της Ελλάδας και του Ελληνισμού στο βάθος της αέναης ιστορίας
μας.
Η μάχη αναμένεται μεγάλη και οι Έλληνες
βρίσκονται ξάνα στο επίκεντρο της ιστορίας σε μια προσπάθεια να διασώσουνε την
παγκόσμια αξιοπρέπεια και τον παγκόσμιο «ανθρώπινο» πολιτισμό.
Είδωμεν … την συνέχεια σε ένα «διαίρει και
βασίλευε» που έχει διττή ερμηνεία μετά από την χρησιμοποίησή του ως πολιτικό
και εξουσιαστικό εργαλείο των παγκόσμιων
κατακτητών εδώ και πάνω από 2000 χρόνια…
