Για την ευρύτητα στον γόνιμο διάλογο που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα, η πλευρά που ενισχύει την παραμονή της χώρας στο ευρώ υποστηρίζει εκτός των άλλων ότι:
α) η επιστροφή στη δραχμή ή το εθνικό νόμισμα θα είναι κάτι το...
καταστροφικό γιατί θα προκύψουν διάφορα προβλήματα με την επάρκεια των καυσίμων, τις εισαγωγές κ.τ.λ.
β) η παραμονή της χώρας στο ευρώ προϋποθέτει μειώσεις εισοδήματος σε διαφορετική περίπτωση η επαναφορά της δραχμής θα γύριζε την Ελλάδα δεκαετίες πίσω
γ) ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα η παραμονή της χώρας στο ευρώ σε βαθμό που να προσεγγίζεται υπαρξιακά.
Ως προς το πρώτο μέρος η καταστροφολογία σχετικά με τις εισαγωγές, τα καύσιμα και τη φερεγγυότητα της συναλλαγματικής θέσης της χώρας συνδέεται μάλλον με το ευρώ και όχι με τη δραχμή, αφού αυτά γίνονται με το ευρώ, ενώ με τη δραχμή τέτοια πράγματα τότε δεν προκύπτανε. Άλλωστε στην προκειμένη των περιπτώσεων σημαντικό ρόλο διαμορφώνει, εκτός των άλλων, η υπεροχή του εσωτερικού δανεισμού σε σχέση με τον εξωτερικό δανεισμό, αναλογία που εγκαταλείφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αφού μετά συνήφθησαν οι συμβάσεις με την Goldman Sachs. Το παραπάνω ενισχύεται και από το ότι γίνεται αποδεκτή η σχέση της μείωσης της ονομαστικής και αγοραστικής αξίας των μισθών και των εισοδημάτων, με την παραμονή στο ευρώ ως υπαρξιακό ζήτημα, αποδεικνύοντας εξ ορισμού ότι το ευρώ έχει αποτύχει διότι από το Σύνταγμα υποχρέωση του Κράτους είναι η σταθερότητα των τιμών και η ηθική – υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού, με το νόμισμα να είναι το εργαλείο και το μέσο να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός. Έτσι αντί να προσαρμοστεί το νόμισμα στις ανάγκες του λαού, με το ευρώ προσαρμόζεται ο λαός στο νόμισμα. Άλλωστε για τις μειώσεις των εισοδημάτων θα μπορούσανε αυτό να το εξαγγείλουνε το 2000, αλλά δεν το κάνανε, τουναντίον μάλιστα, προφανώς για να καρπωθούνε κάποιοι τις υφιστάμενες παρακαταθήκες της Ελλάδας στην ΕΚΤ που αρχικά με 91 δις ευρώ είχε καταβάλει και συμμετείχε στην ΕΚΤ.
Η τακτική που ακολουθείται από τους υποστηρικτές της παραμονής της χώρας στο ευρώ είναι κριτική με έντονα χαρακτηριστικά υψηλής εντροπίας που παραπέμπουν σε κινδυνολογία, πράγμα που αρχής εξ αρχής απομακρύνεται από μία καλόπιστη σύγκριση των δύο νομισματικών συστημάτων και κατ’ επέκταση μοντέλων οικονομίας, ενώ δεν προσδιορίζεται απ’ αυτή την πλευρά τους τουλάχιστον το εύρος εκείνο της ισοτιμίας της νέας δραχμής, αλλά και της διατομής και της υποδιαίρεσής της που δεν θα ήταν επωφελής για τη χώρα.
Διάφορο είναι το θέμα ωστόσο, εάν υποστηρίζανε τη θεματολογία της επαναθεμελίωσης του κοινού νομίσματος στην Ευρωζώνη, έτσι ώστε όλες οι χώρες να έχουν την ίδια μείωση της ρευστότητας πράγμα που παραπέμπει στην υποστήριξη της γερμανικής οικονομίας, αφού η Ελλάδα εισήλθε με συντελεστή 3,4075 ενώ η Γερμανία με τον 1,95583, ενώ δεν γίνεται καν αναφορά στις αποζημιώσεις προς την Ελλάδα για την αποχώρησή της από την Ευρωζώνη, δημιουργώντας ερωτηματικά για το πώς μπόρεσε η Ελλάδα με εγγυήσεις 155 δις ευρώ να συνδράμει με 110 δις ευρώ περίπου τις Τράπεζες και δεν μπορεί η ίδια να εξοικονομήσει αντίστοιχο ποσό που απαιτείται. Επίσης ερωτηματικά γεννώνται για το μεσοδιάστημα που προβάλλεται ως ανελαστικό μεταξύ της λήψης της απόφασης για την επιστροφή στη δραχμή σε σχέση με την κυκλοφορία των νέων χαρτονομισμάτων και των κερμάτων της, αφού η κοινή λογική προτάσσει το συγχρονισμό των διαδικασιών για να μην υπάρχει πρόβλημα εάν επιθυμούσαν κάτι τέτοιο, ενώ από το 2002 και εντεύθεν σύμφωνα με το αρ. 16 του ν. 2836/2000 δεν υπήρχε υποχρέωση κατάργησης του εθνικού νομίσματος εάν αυτό συνέχιζε να εκδίδεται και να κυκλοφορεί με βάση το χρυσό και ως εκ τούτου η μη έκδοσή του και η κατάργηση της δραχμής συνέφερε τα μέγιστα στους Γερμανούς με το συντελεστή 1,95583. Στην ίδια επιχειρηματολογία προτάσσεται ότι ηλεκτρονικά οι λογιστικές συναλλαγές μέσω Τραπεζών της νέας δραχμής στις διεθνείς αγορές θα προηγηθούν της κυκλοφορίας του πραγματικού χρήματος με δυνητική χειραφέτηση – χειραγώγηση της νέας δραχμής από τους κερδοσκόπους πριν καν κυκλοφορήσει το πραγματικό χρήμα, αποτέλεσμα του οποίου θα είναι να απωλεστεί το πλεονέκτημα της απουσίας της νέας δραχμής από τις διεθνείς αγορές για να αποφευχθεί η χειραγώγησή της.
Στα άρθρα μου που αναρτήθηκαν την 27η* και 29η** Δεκεμβρίου 2011 για την εισαγωγή της νέας δραχμής και την υπερκοστολόγηση του χρέους επικαλέστηκα:
α) την επαναφορά της απωλεσθείσας ρευστότητας στο νόμισμα με το συντελεστή 1,363 με προσαρμογή στην απώλεια κατά 80% της αξίας του ευρώ,
β) τη νέα δραχμή να ισούται με 10 ευρώ και να υποδιαιρείται σε 10 φοίνικες έτσι ώστε ο ένας φοίνικας να ισούται με 1 ευρώ,
γ) την αλλαγή της επιβολής του ΦΠΑ από κατηγορίες προϊόντων σε κατηγορίες αξίας έτσι ώστε ότι κοστίζει μέχρι και 10 ευρώ να επιβάλλεται ΦΠΑ το ανώτερο 8%, από 10 έως 200 ΦΠΑ 21% και από 200 ευρώ και άνω 22%,
δ) την επιβολή πράξης εισφοράς ισοσταθμισμένου ισοζυγίου για την επίτευξη ισοζυγίου πληρωμών με τον τύπο εισαγωγές μείον εξαγωγές δια τις εισαγωγές επί 100% με αφαίρεση αυτού του ποσοστού από το ΦΠΑ αφού οι υγιείς νομισματικές συνθήκες επιτυγχάνονται με ισοζύγιο πληρωμών και όχι ισοσκελισμένο προϋπολογισμό όπως προσπαθεί η Τρόικα να επιτύχει με τέτοιες διαφορές στους συντελεστές μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, εξαιρώντας από την ως άνω πράξη ισοσταθμισμένου ισοζυγίου τις χώρες που επιθυμούν ισοζύγιο με την Ελλάδα κατόπιν συμφωνίας
ε) την καταβολή αποζημιώσεων που δικαιούται η Ελλάδα με την αποχώρηση από την Ευρωζώνη ύψους 600 δις ευρώ κατ’ ελάχιστον στα οποία προστιθέμενα τα ποσά των ζημιών από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο το τελικό ύψος των αποζημιώσεων διαμορφώνεται κατ’ ελάχιστον στα 700 δις ευρώ περίπου.
Με την είσοδο του ευρώ αυξήθηκαν εξαιτίας του συντελεστή 3,4075 οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης και στη συνέχεια οι πρώτες ύλες κατά 240% άλλες ακαριαία, άλλες απότομα, άλλες βαθμιαία, όπως το κουλούρι, το μπουκάλι το νερό, το σπανάκι, ο μαϊντανός, η ντομάτα, τα κηπευτικά κ.τ.λ., ενώ το πετρέλαιο από 10 δολ. το βαρέλι την περίοδο 1999-2000 εκτινάχθηκε μέχρι τα 140 δολ. ενώ σήμερα βρίσκεται περίπου στα 80 με 90 δολ. Ομοίως ο χρυσός συμπαρέσυρε και τα μέταλλα αλλά και τις πρώτες ύλες. Αντίστοιχα αυξήθηκαν και τα έσοδα από το ΦΠΑ για το κράτος χωρίς να είναι γνωστό που και πώς κατευθύνθηκαν τα χρήματα και έγινε η διαχείριση διότι:
α) υπάρχει η διάταξη της παρ. 4 του αρ. 25 του ΠΔ 284/88 με την οποία ο ΥΠΟΙΟ δίνει στοιχεία για το έλλειμμα και το χρέος με άδεια καθιστώντας τα αυτά απόρρητα
β) με τις παρ. 9, 10 του αρ. 14 του ν. 2801/2000 το Ελεγκτικό Συνέδριο εξαιρέθηκε του ελέγχου και της εκκαθάρισης του χρέους και
γ) όπως και παλαιότερα με την παρ. 5 του αρ. 50 του ν. 3943/2011, επί Τρόικας, συστάθηκαν λογαριασμοί διακίνησης δημοσίου χρήματος εκτός προϋπολογισμού.
Η επιβολή του ΦΠΑ σε κατηγορίες αξίες, για να μην προκαλείται απώλεια της αξίας του νομίσματος και αρνητική υποτίμηση της οικονομίας, υφίστατο ως δικλείδα στην άστοχη νομισματική πολιτική με δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
α) την επιβάρυνση του ΦΠΑ για την αποπληρωμή του δανεισμού που δημιουργείται από το έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών και
β) εξαιτίας του καταστροφικού συντελεστή 3,4075 που εκτόξευσε τις τιμές των προϊόντων αποτέλεσμα του οποίου ήταν να ακολουθήσει τιμαριθμική αναπροσαρμογή, ενώ οι Γερμανοί με το 1,95583 διατήρησαν σταθερούς μισθούς, αποκαθιστώντας την ρευστότητά τους από την αύξηση των εξαγωγών τους σε βάρος της Ελλάδας που είχε το 3,4075.
Το παραπάνω αποδεικνύεται και από την πολιτική της Τρόικας που μετά τις μειώσεις των μισθών αντί να μειώσει και το ΦΠΑ τον αύξησε προκαλώντας αρνητική υποτίμηση της οικονομίας εκθέτοντας την συναλαγματική θέση της χώρας με πρώτους ενδιαφέροντες τους Γερμανούς.
Γι’ αυτό το λόγο ο ΦΠΑ σε κατηγορίες αξίας διασφαλίζει την ανανέωση των συναλλαγών, την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγή φορολογητέας ύλης για την αύξηση των εσόδων από το φόρο εισοδήματος.
Έτσι η εξασφάλιση της συναλλαγματικής θέσης της χώρας για την απόδραση από τον οικονομικό πόλεμο, με την απόσχιση της συναλλαγματικής κυκλοφορίας της Ελλάδας από το ευρώ με τη νέα δραχμή έχει ως μειονέκτημα στη συνέχεια τις μη κείμενες επιλογές της ακολουθούμενης νομισματικής πολιτικής.
