Ποιον πολιτισμό επιζητούμε;

Έχουμε μπει οριστικά και αμετάκλητα σε μία ευθεία γραμμή τάχιστης υλιστικής ανάπτυξης. Ο ορισμός του "δυτικού" πολιτισμού περνάει απαραίτητα μέσα από δαιδαλώδη μονοπάτια εμπορικών ανατάσεων και καταναλωτικών απολαύσεων. Πολιτισμός για τον δυτικό πολίτη πρέπει να είναι η συνεχόμενη και αδιάκοπη τεχνολογική και υλική αναβάθμιση. Η τεχνολογία αναλαμβάνει πλέον να "αχρηστεύσει" όλα τα διανοητικά και χειροπρακτικά επιτεύγματα του σώματος του ανθρώπου έτσι ώστε να τον καταστήσει έρμαιο της. Πολίτες άβουλοι και ανίκανοι που ακολουθούν τυφλά τις προσταγές της τηλεόρασης και του διαδικτύου, της μόδας και του παραλογισμού. Πολίτες αποστειρωμένοι που παύουν να έχουν αληθινή επαφή με τη φύση και πλέον θεωρούν τη φυσιολογική ζωή .. αφύσικη! Άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα στο μπετό που ίσως ποτέ να μην κάνουν περίπατο μέσα σε ένα αληθινό δάσος. Άνθρωποι παχύσαρκοι και άρρωστοι που με ένα απλό κλικ και χωρίς καμία διανοητική ή σωματική προσπάθεια τρώνε όσο φαγητό μπορούν να χωρέσουν στην κοιλιά τους. Κοινωνίες που στηρίζονται αποκλειστικά στο φόβο την κλεψιά και την εν γένη εκμετάλλευση. Παιδιά χωρίς ήθος και φιλοτιμία γεμάτα φιλαρέσκεια και εγωισμό έτοιμα να γελάσουν με το ανατριχιαστικό και να ξεκαρδιστούν με τα λουτρά αίματος που δείχνει απροκάλυπτα η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Κοινωνίες χωρίς καμία ευαισθησία που κινούνται με μοναδικό κριτήριο το χρήμα.
Πόλεις με  υπερτεχνολογικές εφαρμογές  αποτυπωμένες σε κάθε τους γωνιά που όμως χωρίς το χρήμα δεν λειτουργούν ποτέ.
Θαμπώνεσαι από τα πανύψηλα κτίρια και τις θεόρατες υποδομές ακριβείας. Μπαίνεις και χάνεσαι στη χλιδή των ιδιωτικών κέντρων παντός είδους.
Και ξαφνικά κάποιος σε κλέβει στη μέση του πουθενά και σε αφήνει μόνο με το ανθρώπινο κορμί σου και τα ρούχα που φοράς. Θες ένα ποτήρι νερό γιατί διψάς, θες ένα ταξί για να γυρίσεις πίσω στο μέρος σου.. Η ψυχρή αδιαφορία των γύρω σου κυριαρχεί και σε κάνει να νοιώθεις πως κυκλοφορείς ανάμεσα από ρομποτοποιημένους ανθρώπους που δεν νοιάζονται για τίποτα και για κανέναν. Είναι όλοι τους προγραμματισμένοι για να δουλεύουν , να βιάζονται και να μην τους νοιάζει τίποτα και κανένας. Αν έχουν κέρδος τότε το αισθητήριο του καταναλωτισμού τους κάνει να ενδιαφέρονται, αν δεν έχει κέρδος τότε οι "ψυχρές μηχανές" με το περιτύλιγμα της ανθρώπινης σάρκας συνεχίζουν την κίνησή τους αδιάφορα και αδιάκοπα. Κανένα έλεος γι αυτόν που έχει ανάγκη, καμιά ανθρωπιά γι αυτόν που δεν πληρώνει κάποιο αντίτιμο για να τολμήσουν να ασχοληθούν μαζί του..  
Μεταφέρομαι στην Ελλάδα και σε κάποιο χωριό που έχει ακόμα ανθρώπους. Τραυματίζομαι και με περιθάλπουν, πεινάω και με ταΐζουν, διψάω και με ποτίζουν, ρωτάω και μου απαντούν, ψάχνω να βρω ανθρώπους και βρίσκω ανθρώπους. Κάπου παραδίπλα βρίσκω και μηχανές και συσκευές και τεχνολογικά χρηστικά εργαλεία. Τα έχουν υπό την υπηρεσία τους τα τεχνολογικά επιτεύγματα και ακόμη δεν έγιναν δούλοι τους.
Μου αρέσει και κοντοστέκομαι σκεπτόμενος, κλείνω το κινητό, κλείνω τις διόδους επικοινωνίας του εγκεφάλου μου με τις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο, θέλω να φτιάχνω μόνος μου το φαΐ μου πνευματικό και υλικό, θέλω να ξαναγίνω χαρούμενος και ελεύθερος κι ας μην είμαι παχύσαρκος, θέλω να μην έχω δεσμά δήθεν πολιτισμού που μου ρουφάνε την ψυχή και μου δίνουν για αντάλλαγμα ψεύτικες ανάγκες.
Αναρωτιέμαι φωναχτά "άραγε ποιον πολιτισμό θέλουμε;"