Μιλούσα το πρωϊ με ένα φίλο μου που ζει στη Σουηδία πολλά χρόνια. Όπως είναι λογικό η κουβέντα μας εκτός από τον αλληλοενδιαφέρον για την υγεία μας ήρθε και στα "της χώρας". Μου είπε λοιπόν δυό κουβέντες που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση...
Η πρώτη ήταν "πονάω και εγώ μαζί σας, με αυτή την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα."!
Μα τι είπε ο άνθρωπος; Όλα τα καλά του θεού έχει εκεί που είναι. Οικογένεια έχει αποχτήσει, ευκατάστατος είναι (μετά από πολλά χρόνια δουλειάς εκεί), γενικά το βιοτικό του... επίπεδο είναι 10 σκαλοπάτια παραπάνω από το δικό μας.
Όμως το μυαλό του εδώ. Στην πατρίδα.
"Πονάω και εγώ μαζί σας" . Μεγάλη κουβέντα.
Κουβέντα που αν δεν την νιώθεις δεν τη ξεστομίζεις.
Κουβέντα που την ακούς από την πλειοψηφία των ομογενών που ζουν "νοητά στην πατρίδα".
Που έχουν όνειρο να την δουν να προκόβει, να μεγαλουργεί. Να ζεί το λαό της υπερήφανα.
Ίσως χωρίς το ίδιο βιοτικό επίπεδο με αυτό της Σουηδίας, ίσως όχι τόσο πλούσια.
Αλλά με ηθικές αξίες, με ήθη και έθιμα, με το πραγματικό Ελληνικό ενδιαφέρον για την οικογένεια και τον συνάνθρωπο. Κάτι που στις πιο πολλές ξένες χώρες δεν υπάρχει.
Κάποια πράγματα που είναι μόνο στο DNA του Έλληνα. Κάποια πράγματα που εμείς δεν έχουμε καθαρό μυαλό να δούμε! Ή που ίσως τα θεωρούμε μηδαμινά, χωρίς ουσία... και αυτό γιατί δεν έχουμε ζήσει ποτέ "έξω από εδώ", δεν έχουμε νιώσει νοσταλγία, δεν έχουμε "δει και παραπέρα".
Αμέσως μετά από αυτό λοιπόν μου λέει:
"Καλά τι κάνετε εσείς τώρα εκεί; Όλη η Ευρώπη περιμένει εσάς, περιμένει να δει πως θα αντιδράσετε. Όλοι περιμένουν το σύνθημα. Κινήσεις από παντού έγιναν. Με πορείες, με συνθήματα, με χακαρίσματα στο διαδίκτυο, με φωνές, με ανακοινώσεις, με διοργάνωση εκδηλώσεων, με το να χορεύουν συρτάκι στους δρόμους των μεγαλουπόλεών τους...
Τι κάνετε εσείς εκεί; Έχετε υποκύψει στη μοίρα σας; Έχετε αποχαυνωθεί τελείως; Τόσο μεγάλη πλύση εγκεφάλου σας έχει γίνει από την τηλεόραση; Ή τόσο πολύ φοβάστε τα δακρυγόνα και τα γκλόπ στο κορμί σας; "
Και όλα αυτά που μου είπε ο φίλος μου... Όλα αυτά δυστυχώς είναι αλήθεια...
Βολευτήκαμε όλοι μας στους καναπέδες μας και στο φραπέ μας, που σιγά σιγά μετατράπηκε σε freddo... μετατράπηκε σε αναισθησία, σε ωχαδερφισμό.
Έχουμε σταματήσει να υπολογίζουμε τα παιδιά μας και το μέλλον τους.
Παραδίδουμε τα παιδιά μας έρμαια στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, με τα τσιπάκια μες στο σώμα τους και τα bar code χαραγμένα στο κορμί τους.
Αυτά δεν είναι ούτε συνομοσιολογίες, ούτε φαντασιοπληξίες.
Τόσο πολύ έχουμε κοιμηθεί; Τόσο πολύ έχουμε αλλάξει;
Ή πρέπει να περάσουν πρώτα 400 χρόνια σκλαβιάς και μετά να επαναστατήσουμε;
Γιατί αυτή η κατοχή, που έχει ήδη έρθει, δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτή της Τουρκοκρατίας... μόνο η ράτσα αλλάζει.
Όλα τα υπόλοιπα είναι "παραμύθια της Χαλιμάς".
Και οι κύριοι υπαίτιοι για αυτό είμαστε εμείς.
Εμείς τους αφήνουμε να μας λένε ψέματα.
Εμείς κλείνουμε τα μάτια σε όλα αυτά που γίνονται.
Εμείς δεχόμαστε να ακούμε συνεχώς για το χρέος, το ΔΝΤ και τη χρεοκοπία, ενώ κατά βάθος ξέρουμε πως δεν είναι έτσι.
Εμείς δεχόμαστε την απώλεια της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Εμείς ξεπουλάμε τη χώρα μας κομμάτι - κομμάτι.
Εμείς απομακρυνόμαστε από τις αξίες μας.
Εμείς διώχνουμε το Θεό κάθε μέρα και περισσότερο.
Εμείς οι ίδιοι χτυπάμε την Ορθοδοξία.
Εμείς δεν αντιδράμε σε τίποτε πλέον.
ΕΜΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ... και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν από εμάς.
Τι περιμένετε ρε ΄σεις;
Εμείς δεν μπορούμε να σώσουμε τους δικούς μας εαυτούς ... θα σώσουμε και σε εσάς;
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΤΕ.
Και αυτό δεν βλέπω να αλλάζει με τίποτε... ούτε ακόμη και αν "έρθουν οι ΕΛ"...
Δημήτρη Κυργιόπουλε... πες μαζί μου ...
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΡΑΓΙΑΔΕΣ...
αγιορείτικο βήμα
