Η Γερμανία, μέσω εγγράφου που διέρρευσε '' τυχαία '' προχθές το βράδυ μέσω των Financial Times και επιβεβαιώθηκε αργά χθες από αξιωματούχους της γερμανικής κυβέρνησης στην Deutsche Welle, προτείνει την εκγχώρηση της εθνικής κυριαρχίας...
της Ελλάδας στη δημοσιονομική της πολιτική, σε ευρωπαίο επίτροπο ο οποίος θα ορίζεται από τους υπουργούς οικονομικών της Ευρωζώνης και θα έχει δικαίωμα να ασκεί βέτο στις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς, επιχειρώντας μια πρώτη ανάγνωση της παραπάνω πολυσήμαντης γερμανικής πρότασης, αφορά στην επιλογή της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής από την πλευρά της Γερμανίας, τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται εν μέσω δραματικών διαπραγματεύσεων, τόσο για το PSI, όσο και για τη νέα δανειακή σύμβαση που θα εξασφαλίσει στην Ελλάδα ταμειακά διαθέσιμα τα οποία θα της επιτρέψουν να συνεχίσει να αποπληρώνει τους δανειστές της.
Τα πράγματα γίνονται όμως πολύ πιο ύποπτα στη δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση. Η Γερμανία έχει δείξει με χίλιους τρόπους τις αδηφάγες ορέξεις της, από την αρχή κιόλας της τραγικής διαδρομής που ξεκίνησε για την χώρα μας με την προσφυγή μας, μέσω του Γιώργου Παπανδρέου στον μηχανισμό στήριξης. Φυσικά τόσο οι ορέξεις της, όσο όμως και οι προθέσεις της, σίγουρα δεν θα ήταν αρκετές, αν δεν έβρισκαν απόλυτη ανταπόκριση από συγκεκριμένους ανθρώπους, σε συγκεκριμένες θέσεις. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί οι ίδιοι μοιραίοι άνθρωποι για τον τόπο- ας μην ξεχνάμε ότι 172 βουλευτές ψήφισαν το Μνημόνιο και εξετάζεται η παραπομπή τους στην ελληνική δικαιοσύνη για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας- είναι αυτοί οι ίδιοι που σήμερα δηλώνουν σοκαρισμένοι από την πρόταση της Γερμανίας και δηλώνουν ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί κάτι τέτοιο. Είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που σήμερα αποκηρύσσουν το Μνημόνιο που υπέγραψαν, μετά βδελυγμίας.
Δύο είναι τα ερωτήματα που είναι απαραίτητο να απαντηθούν, ώστε να γίνει σαφέστερο το στημένο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες του ελληνικού λαού, εδώ και χρόνια τώρα, με βαρύτιμο τρόπαιο την ίδια μας τη χώρα και φυσικά την εθνική μας αξιοπρέπεια και περηφάνια. Αξίες, τις οποίες, έχοντας ευτελή και απολύτως ιδιοτελή κίνητρα, κάποιοι αποφάσισαν να τις παίξουν στα ζάρια.
Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο: Μήπως αν εξετάζαμε με προσοχή πως ξεκίνησε και πως εξελίχθηκε αυτό το μόρφωμα που σήμερα ονομάζετε Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσαμε να καταλάβουμε ευκολότερα το πως φτάσαμε ως εδώ σήμερα; Ο καθηγητής Ευρωπαϊκών Θεσμών στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης Νότης Μαριάς παρουσίασε σήμερα σε ραδιοφωνική εκπομπή στο Ράδιο 9 την βήμα προς βήμα ολοκλήρωση της Ε.Ε από το 1958 και μετά. Η όλο διαδικασία έπρεπε, αν οι εμπνευστές της ήθελαν να πετύχει, να είχε γίνει σιγά-σιγά. Θα έπρεπε κάθε στάδιο να ολοκληρώνεται με επιτυχία, πριν περάσουμε στο επόμενο, ώστε οι κρίκοι της αλυσίδας να συνδέονται αρμονικά μεταξύ τους, εξασφαλίζοντας την σταθερότητα του όλου εγχειρήματος.
Από την Κοινή Αγορά, βρεθήκαμε, χωρίς τη λήψη κοινωνικών μέτρων, στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, στην προσπάθεια των '' ειδικών '' να εξαλείψουν την πολιτική αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών- μελών που θα υπήρχε λόγω ξεχωριστού νομίσματος και σπάζοντας όσο αυτό ήταν δυνατό, τα μονοπώλια και καταργώντας τους δασμούς. Για να μπορέσει όμως το κοινό νόμισμα να επιβιώσει, θα έπρεπε να είχε οργανωθεί, με εξαιρετικά μεγάλη προσοχή, μια πολιτική πραγματικά ελεύθερης κυκλοφορίας των προσώπων και των υπηρεσιών, να είχαν φροντίσει να υπήρχε κοινή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική με τη μορφή ενός ομοσπονδιακού προυπολογισμού, φροντίζοντας παράλληλα για μια σωστή αναδιανομή του πλούτου και των πλεονασμάτων, στα όρια της 'Ενωσης, με τη μορφή του δημοσιονομικού ομοσπονδισμού. Αν αυτό είχε γίνει, δεν θα είχαμε τώρα το φαινόμενο του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου με τις δραματικές συνέπειες για τις χώρες που με περισσή αναίδεια ονομάστηκαν '' γουρούνια '' από τους κατ' όνομα και μόνο '' εταίρους '' - δανειστές μας.
Καλό θα ήταν λοιπόν να δούμε τις βαθύτερες ρίζες του προβλήματος. Το όλο οικοδόμημα της Ε.Ε στήθηκε, όπως όλα τώρα πια δείχνουν, βάση καλά οργανωμένου σχεδίου, μόνο με οικονομικά και δημοσιονομικά κριτήρια, ενώ τα κοινωνικά κριτήρια, απουσιάζουν εντελώς. Κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε, όλα αυτά τα χρόνια, με το ποια τάξη πολιτών χάνει και με το ποια κερδίζει. Φτάνοντας πια μπροστά στην προαναγγελθείσα κρίση, μάθαμε όλοι, ειδικοί και μη, ότι η ανακατανομή του πλούτου γίνεται πάντα εις βάρος των ασθενέστερων και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών. Είναι φανερό ότι αυτό που συμβαίνει έχει όνομα και ταυτότητα: καπιταλισμός, ελεύθερη αγορά, όπως και να' χει πάντως μιλάμε για ένα σύστημα με συγκεκριμένες δομές που ψάχνει, σε κάθε περίπτωση, κυβερνήσεις ελεγχόμενες που αποτελούν εκτελεστικά όργανα με διπλό στόχο την αφαίμαξη των λαών με παράλληλη στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών.
Το οικονομικο-πολιτικό αυτό σύστημα για να λειτουργήσει πρέπει να πληρούνται δύο βασικές προϋποθέσεις: χρειάζεται ανθρώπους, εργαζόμενους στη καλύτερη περίπτωση, εργάτες στην χειρότερη, ανθρώπους που πρέπει να υπάρχουν και όχι να πεθαίνουν, για να δουλεύουν, ως δούλοι. Το σύστημα λοιπόν αυτό επιθυμεί να διατηρεί τους δούλους ζωντανούς για να βγάζουν δουλειά και να τους αμείβει με μισθό που θα τους επιτρέπει ίσα-ίσα να ζουν και να αναπαράγονται πνευματικά αλλά και βιολογικά, ώστε τα παιδιά τους να γίνονται οι νέοι εργάτες που θα τους αντικαταστήσουν όταν έρθει η ώρα, με μισθό που όμως δε θα τους επιτρέπει να απολαμβάνουν αυτά που οι ίδιοι παράγουν. Αυτό όλο που ζούμε τώρα δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια των κέντρων αποφάσεων της Ε.Ε να προσδιορίσουν αυτό ακριβώς το στοιχειώδες ποσό που πρέπει να εισπράττει ο κάθε εργαζόμενος, στο νέο και υπό διαμόρφωση επίπεδο αμοιβών της Ευρώπης. Ένα ποσό που διαμορφώνεται βάση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που επικρατούν τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά και βάση της δικής μας αντίδρασης απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα που μας επιβάλλουν. Και εδώ καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι τη δύναμη δεν την έχει στην πραγματικότητα ο πιο δυνατός, αλλά αυτός που παράγει τον οικονομικό και πνευματικό πλούτο, αυτός που σκέφτεται, που αισθάνεται και που καταφέρνει να μετατρέψει τη σκέψη του σε δράση. Μόνο έτσι θα σπάσει το δίπολο της άνισης κατανομής του πλούτου και της υπερπτώχευσης των λαών που στηρίζει το άθλιο σύστημα που γέννησε μορφώματα όπως η Ε.Ε.
Οι μάσκες όμως δεν πέφτουν μόνο σε σχέση με τους ισχυρούς μας εταίρους, αλλά και σε σχέση με τους μειοδότες που ψηφίζοντας το Μνημόνιο, ψήφισαν παράλληλα και την δήλωση νομιμοφροσύνης στην Τρόικα. Μια δήλωση νομιμοφροσύνης που δεν την υπογράφουν πια Αριστεροί, όπως το 1946, αλλά Δεξιοί. Σημεία των καιρών θα πει κάποιος. Το δεύτερο τώρα ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί αυτοί που ψήφισαν το Μνημόνιο και το υποστήριξαν με νύχια και με δόντια, ένας- ένας τώρα αποστασιοποιούνται και διαχωρίζουν τη θέση τους από αυτό; Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτή η μεταστροφή τους παρά απλός, ξεκάθαρος και ταπεινωτικός φόβος μπροστά στην πιθανότητα να λογοδοτήσουν μπροστά στην ελληνική δικαιοσύνη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας; Όλοι αυτοί οι κύριοι που ορκίστηκαν να προστατεύουν τα συμφέροντα της Ελλάδας, προσπαθούν να αποδείξουν τώρα, ότι ότι έκαναν το έκαναν, όχι με ενδεχόμενο δόλο, αλλά από αμέλεια. Οι υποψήφιοι κατηγορούμενοι στήνουν σιγά-σιγά την υπερασπιστική τους γραμμή που, αν παραστεί ανάγκη, θα τους προστατέψει και θα τους βοηθήσει να πέσουν στα μαλακά. Τώρα όμως που οι μάσκες πέφτουν το μόνο που πετυχαίνουν είναι ο ελληνικός λαός να τους θεωρεί πέρα από προδότες και παντελώς φαιδρούς και ανυπόληπτους.
Fimotro
